Shitting our pants!
21 november 2013 - Gobabis, Namibië
Verslag 19 november
Na een heerlijk ontbijt in het Hansa Hotel is het tijd om uit te checken en beginnen we voor ons gevoel echt aan het tweede gedeelte van onze reis. Niet alleen omdat we qua aantal dagen op de helft zitten, maar ook omdat het vanaf nu veel meer om dieren en safari gaat draaien dan de afgelopen dagen, waar toch vooral mooie landschappen en actie op het programma hebben gestaan. We verlaten de kust en rijden naar Erindi Private Game Reserve, geen onbekende van ons. In december 2011 mocht Merijn met Tamara mee op de Namibië Invasie, een studiereis van Live To Travel, en bracht hij zijn eerste nacht Namibië door in Erindi, en dat had een geweldige indruk op hem achter gelaten. We komen er rond lunchtijd aan en genieten direct van het zicht op de waterplas waar een olifant komt drinken.Na een korte hotelinspectie is het tijd voor safari! Samen met drie Britten, een enorm vervelende dame uit Texas (zo een die denkt dat ze iedere minuut van de dag iets MOET zeggen, en dan vooral moet laten zien hoe veel ze over dieren weet...) en de gids gaan we in een jeep op zoek naar de dieren. Al snel brengt hij ons naar een cheetah, die hij eerder op de dag al gespot had. Het prachtige dier ligt lekker in de schaduw uit te buiken van het zwijntje dat ze heeft gegeten. We horen over de radio dat de andere wagen van Erindi leeuwen heeft gezien, en dus rijden we daarheen en zien we drie mooie leeuwen liggen. Het is een onwijs warme dag waardoor de dieren allemaal lekker in de schaduw lijken te gaan liggen, we zullen weinig actie zien vandaag! We krijgen nog veel andere mooie dieren te zien, voordat we de avond weer afsluiten met een sundowner en een lekker diner. Verslag 20 november In de vroege ochtend maken we opnieuw een game drive door Erindi. Dit keer zien we bat eared foxes, of te wel: vosjes met hele grote oren. Bijzonder om ze te zien, want het zijn echte nacht dieren. Maar er is altijd een overtreffende trap! Het volgende dat we zien is namelijk nog veel vreemder. Een tikkeltje luguber eigenlijk... We zien een dode rode hartebeest liggen die nog geen twee uur dood lijkt te zijn. Het lichaam is nog niet aangevreten, het fel rode bloed stroomt er nog uit en het beest is nog niet stijf. Er steekt iets uit... Het blijkt een kalfje te zijn! Het arme beest is overleden terwijl ze aan het bevallen was. We zien ook kudu's, giraffen, krokodillen, gnoes en een cheetah die net een impala had gevangen! Na de safari is het voor ons weer tijd om te vertrekken, we hebben weer een lange rit voor de boeg!Waar de meeste reizigers allemaal noordwaarts reizen richting Etosha Nationaal Park, reizen wij richting het oosten naar Gobabis. Hier is de Harnas Wildlife Foundation gevestigd, een organisatie die wilde dieren opvangt en verzorgd. En bovendien hebben ze stokstaartjes!! Hier moest en zouden we dus naar toe gaan. Wanneer de receptioniste er achter komt dat we op een 'educational' trip zijn (vanwege Tam d'r werk) brengt ze ons direct naar mevrouw Marita van der Merwe, de oprichtster van Harnas. Het is heel bijzonder om haar persoonlijk te ontmoeten en te horen met hoeveel passie ze over Harnas en de dieren praat. Omdat we laat in de middag aan zijn gekomen, zetten we direct na de korte inspectie onze tent op bij de campsite. Dan komt de barman aangerend om ons te vertellen dat Friki, de manager van Harnas ons graag wilt spreken. Ook zijn verhaal is heel interessant en we horen hoe en waarom Harnas is opgericht en wat zijn ideologie is. Hij vertelt ons dat hij een alternatief programma voor ons in gedachte heeft in plaats van de twee activiteiten die er voor ons gepland staan de volgende dag. Wat we precies gaan doen krijgen we nog niet te horen, we moeten enkel zorgen dat we om 08:00 uur klaar staan...Het gesprek met Friki duurt wat langer dan verwacht. Het vuurtje voor onze braai is inmiddels weer opgebrand, waardoor het aardedonker is. Met een klein zaklampje schuifelen we terug naar onze plek. Nou ja, "onze plek"? De campingplaats ligt middenin het territorium van de struisvogels. Deze lopen los rond over de campsite en slapen zo'n vijf meter van onze tent vandaan. Aangezien het paringstijd is zijn ze erg waakzaam en dus agressief naar alles wat beweegt. In Erindi hebben we geleerd dat de struisvogel een aantal aanvallen heeft: pikken met de snavel, met 70km/u zijn tegenstander omver lopen en schoppen met zijn sterke benen waar een nagel van enkele centimeters lang en dik op zit. Door te wapperen met hun vleugels en zich breed te maken waarschuwen struisvogels indringers. En, struisvogels kunnen leeuwen doden. Hebben wij weer!...We gooien wat extra hout op de kooltjes en al snel hebben we weer een vuurtje. Dat zal die beesten wel op afstand houden! We gooien snel wat lekkernijen op het vuur en dan staan er drie struisvogels op... Vanwege de schutkleuren van de struisvogel zie je alleen de nekken en benen langzaam en nieuwsgierig op het vuur af komen. We kunnen jullie vertellen: we hebben aardig zitten vloeken! Met een lange dikke tak zwaaien we heen en weer en we maken veel geluid. Als dat niet werkt kunnen we altijd nog achter een boom gaan staan. Een struisvogel is namelijk te dom, het heeft niets met gezichtsvermogen te maken, om te begrijpen dat je naast of achter de boom staat. Als dat niet werkt moeten we plat op de grond gaan liggen. Maar gelukkig, ze draaien om en gaan weer op een "veilige" vijf meter afstand zitten. We genieten van de braai en moeten de struisvogels nog een aantal keer wegjagen. Af en toe loopt er een wit gele spin zo groot als Merijn z'n handpalm voorbij. Tamara zweet peentjes en tuurt met haar lampje naar de grond. Na de braai ruimen we snel op en schieten we de daktent in: spinnen kunnen er niet in en de struisvogels kunnen er hoogstens in kijken. Op de achtergrond horen we de verschillende leeuwen die ze hier hebben naar elkaar brullen. Wij wilden dieren? Wij krijgen dieren! En dat hebben we geweten...Verslag 21 novemberWe hebben heerlijk geslapen en staan om zeven uur weer naast de auto. We ontbijten snel en vertrekken naar de "lapa", de centrale plek van Harnas waar alle mensen samenkomen en verschillende diersoorten vrij rondlopen. En gelukkig horen de struisvogels daar niet bij! Friki en Anja, een van de coördinatoren en toevallig een Nederlandse, staan ons op te wachten. We mogen mee om een aantal leeuwen apart te zetten, zodat de "outside feeding group", waar wij aan deel gaan nemen, rustig kan rondlopen over het terrein. Voordat we vertrekken moeten we nog wat spullen ophalen. We lopen een schuur in en zien een grote lintzaagmachine van het type horrorfilm. Op het zaaglint zit bloed en overal liggen stukken vlees. Als we dichterbij komen herkennen we gezaagde ezel: vetarm (dus gezond!) en goedkoop. Perfect voor de katten. We nemen drie dwarsdoorsnedes van een onderbeen mee en vertrekken naar de leeuwen. Na wat hekprocedures zien we drie jonge leeuwen: een mannetje en twee vrouwtjes. Friki heeft deze leeuwen met de fles grootgebracht in zijn kamer. Inmiddels, vier jaar later, hebben ze een eigen stuk grond waar op kunnen lopen. Wat vervolgens gebeurd is verbazingwekkend. Friki loopt zo de kooi in en de leeuwen komen naar hem toe gerend. Ze springen tegen hem aan en ze knuffelen. Wij kunnen alleen maar aan de grizzly man denken... Met behulp van de onderbenen van de ezels worden de leeuwen in een klein omringd deel van het terrein gezet. Ze knabbelen rustig hun stukje vlees op en wij vertrekken richting de lapa om met de ochtendploeg alle dieren te gaan voeren. Enrico staat ons al op te wachten samen met drie vrijwilligers. We gaan alle dieren op het terrein voeren, maar we beginnen met een bezoek aan het lokale schooltje. Het is wat ons betreft een beetje aapjes kijken en we voelen ons er niet helemaal gemakkelijk bij, maar de kinderen vinden het geweldig. Na een commercieel "koop een kind verhaaltje" stellen de kinderen zich voor. Ze zijn rond de vijf jaar en vinden de aandacht geweldig. Datzelfde geldt voor Merijn zijn haar en onder het mom van geniet ervan zolang het nog kan (...) willen ze allemaal even voelen. Na een half uurtje gaan we naar buiten en gaan we toch echt beginnen met het voeren van de dieren.We beginnen met de struisvogels... Are you kidding me?! We rijden een afgesloten gedeelte in waar alle mannetjes zich bevinden. Ze rennen in volle vaart achter de auto aan. In de achterbak staat een grote ton met maïskorrels. We gaan ze met de hand voeren. Kort gezegd: kont tegen de auto, met je handen een flinke schep maïs pakken en vervolgens zeven volwassen mannetjes van meer dan twee meter hoog je laten pikken. Leuk joh... Na deze geweldige ervaring rijden we naar de leeuwen. Iedere leeuw krijgt een doorgezaagde ezelkop en wij moeten die over de hekken slingeren. Merijn begint in z'n element te komen: lekker vies! Tamara gruwelt in eerste instantie alleen maar, maar uiteindelijk gooit ook zij een ezelkop over het hek. Naderhand voeren we de cheetahs, luipaarden, bavianen en de wilde honden. Ik denk dat we wel 5 ezels over de hekken hebben gesmeten. In de middag gaan we weer een groep cheetahs voeren. Dit keer hoeven we geen zware stukken vlees over het hek te gooien, want we gaan gewoon de kooi in. We staan oog in oog met drie volwassen cheetahs. Ze staan op drie meter afstand. En nee, ze zitten niet vast, ze lopen gewoon rond. Ook dit is een bijzondere belevenis. In de namiddag barst er een oorverdovend onweer los. We staan achter in een open jeep en zijn volledig verzopen, maar hebben de grootste lol. Gelukkig is de tent bijna helemaal droog gebleven, ondanks dat alle ventilatieflappen wagenwijd open stonden. Een klein deel van het matras is nat, maar met deze hitte droogt dat wel. 's Avonds na het diner worden we uitgenodigd om op een nachtsafari te gaan. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Hoe minder tijd met onze buren, hoe beter! Tamara was alleen even vergeten dat er 's nachts andere dieren gezocht worden dan overdag. We vinden verschillende insecten en Enrico weet ze allemaal te vangen en mee naar de auto te nemen. De giftige grote spinnen laat hij zitten, maar vanwege hun enorme grootte (sommige meer dan 10cm lang en 7cm breed) zien we die prima. Met een blacklight wordt gezocht naar schorpioenen, maar helaas worden die niet gevonden. Ook niet bij de waterhole die zo'n 100 meter van de auto in het veld ligt en waar we zelf naar toe moeten lopen. Geweldig! Allerlei glimmende oogjes kijken je vanuit het duister aan. Uiteindelijk zien we ook nog drie stekelvarkens. Deze zal je overdag praktisch niet tegenkomen. Kortom, een geslaagde avond en tijd om te gaan slapen.We worden op de campsite bij de tent afgezet, maar we moeten nog plassen. We lopen snel heen en weer naar het toiletgebouw, maar dan staan opeens twee grote struisvogels tussen ons en de tent. Ze flapperen met hun vleugels, maken zich breed en lopen langzaam dreigend in onze richting. We gooien een tak, maar dat helpt niet, dus schakelen we over op plan B: achter een boom staan en een wachten. Op zo'n 200 meter zien we een auto rijden en we besluiten om die aan te houden. We vragen of ze ons op onze plek willen afzetten. Beide mannen lachen zich slap en zeggen dat ze niet met ons naar die struisvogels gaan lopen: hun brein is kleiner dan hun oog. No way! Ons afzetten met de auto willen ze wel, dus worden we voor de tweede keer die avond in stijl met de auto bij de tent afgezet. Snel de ladder op en slapen!
Na een heerlijk ontbijt in het Hansa Hotel is het tijd om uit te checken en beginnen we voor ons gevoel echt aan het tweede gedeelte van onze reis. Niet alleen omdat we qua aantal dagen op de helft zitten, maar ook omdat het vanaf nu veel meer om dieren en safari gaat draaien dan de afgelopen dagen, waar toch vooral mooie landschappen en actie op het programma hebben gestaan. We verlaten de kust en rijden naar Erindi Private Game Reserve, geen onbekende van ons. In december 2011 mocht Merijn met Tamara mee op de Namibië Invasie, een studiereis van Live To Travel, en bracht hij zijn eerste nacht Namibië door in Erindi, en dat had een geweldige indruk op hem achter gelaten. We komen er rond lunchtijd aan en genieten direct van het zicht op de waterplas waar een olifant komt drinken.Na een korte hotelinspectie is het tijd voor safari! Samen met drie Britten, een enorm vervelende dame uit Texas (zo een die denkt dat ze iedere minuut van de dag iets MOET zeggen, en dan vooral moet laten zien hoe veel ze over dieren weet...) en de gids gaan we in een jeep op zoek naar de dieren. Al snel brengt hij ons naar een cheetah, die hij eerder op de dag al gespot had. Het prachtige dier ligt lekker in de schaduw uit te buiken van het zwijntje dat ze heeft gegeten. We horen over de radio dat de andere wagen van Erindi leeuwen heeft gezien, en dus rijden we daarheen en zien we drie mooie leeuwen liggen. Het is een onwijs warme dag waardoor de dieren allemaal lekker in de schaduw lijken te gaan liggen, we zullen weinig actie zien vandaag! We krijgen nog veel andere mooie dieren te zien, voordat we de avond weer afsluiten met een sundowner en een lekker diner. Verslag 20 november In de vroege ochtend maken we opnieuw een game drive door Erindi. Dit keer zien we bat eared foxes, of te wel: vosjes met hele grote oren. Bijzonder om ze te zien, want het zijn echte nacht dieren. Maar er is altijd een overtreffende trap! Het volgende dat we zien is namelijk nog veel vreemder. Een tikkeltje luguber eigenlijk... We zien een dode rode hartebeest liggen die nog geen twee uur dood lijkt te zijn. Het lichaam is nog niet aangevreten, het fel rode bloed stroomt er nog uit en het beest is nog niet stijf. Er steekt iets uit... Het blijkt een kalfje te zijn! Het arme beest is overleden terwijl ze aan het bevallen was. We zien ook kudu's, giraffen, krokodillen, gnoes en een cheetah die net een impala had gevangen! Na de safari is het voor ons weer tijd om te vertrekken, we hebben weer een lange rit voor de boeg!Waar de meeste reizigers allemaal noordwaarts reizen richting Etosha Nationaal Park, reizen wij richting het oosten naar Gobabis. Hier is de Harnas Wildlife Foundation gevestigd, een organisatie die wilde dieren opvangt en verzorgd. En bovendien hebben ze stokstaartjes!! Hier moest en zouden we dus naar toe gaan. Wanneer de receptioniste er achter komt dat we op een 'educational' trip zijn (vanwege Tam d'r werk) brengt ze ons direct naar mevrouw Marita van der Merwe, de oprichtster van Harnas. Het is heel bijzonder om haar persoonlijk te ontmoeten en te horen met hoeveel passie ze over Harnas en de dieren praat. Omdat we laat in de middag aan zijn gekomen, zetten we direct na de korte inspectie onze tent op bij de campsite. Dan komt de barman aangerend om ons te vertellen dat Friki, de manager van Harnas ons graag wilt spreken. Ook zijn verhaal is heel interessant en we horen hoe en waarom Harnas is opgericht en wat zijn ideologie is. Hij vertelt ons dat hij een alternatief programma voor ons in gedachte heeft in plaats van de twee activiteiten die er voor ons gepland staan de volgende dag. Wat we precies gaan doen krijgen we nog niet te horen, we moeten enkel zorgen dat we om 08:00 uur klaar staan...Het gesprek met Friki duurt wat langer dan verwacht. Het vuurtje voor onze braai is inmiddels weer opgebrand, waardoor het aardedonker is. Met een klein zaklampje schuifelen we terug naar onze plek. Nou ja, "onze plek"? De campingplaats ligt middenin het territorium van de struisvogels. Deze lopen los rond over de campsite en slapen zo'n vijf meter van onze tent vandaan. Aangezien het paringstijd is zijn ze erg waakzaam en dus agressief naar alles wat beweegt. In Erindi hebben we geleerd dat de struisvogel een aantal aanvallen heeft: pikken met de snavel, met 70km/u zijn tegenstander omver lopen en schoppen met zijn sterke benen waar een nagel van enkele centimeters lang en dik op zit. Door te wapperen met hun vleugels en zich breed te maken waarschuwen struisvogels indringers. En, struisvogels kunnen leeuwen doden. Hebben wij weer!...We gooien wat extra hout op de kooltjes en al snel hebben we weer een vuurtje. Dat zal die beesten wel op afstand houden! We gooien snel wat lekkernijen op het vuur en dan staan er drie struisvogels op... Vanwege de schutkleuren van de struisvogel zie je alleen de nekken en benen langzaam en nieuwsgierig op het vuur af komen. We kunnen jullie vertellen: we hebben aardig zitten vloeken! Met een lange dikke tak zwaaien we heen en weer en we maken veel geluid. Als dat niet werkt kunnen we altijd nog achter een boom gaan staan. Een struisvogel is namelijk te dom, het heeft niets met gezichtsvermogen te maken, om te begrijpen dat je naast of achter de boom staat. Als dat niet werkt moeten we plat op de grond gaan liggen. Maar gelukkig, ze draaien om en gaan weer op een "veilige" vijf meter afstand zitten. We genieten van de braai en moeten de struisvogels nog een aantal keer wegjagen. Af en toe loopt er een wit gele spin zo groot als Merijn z'n handpalm voorbij. Tamara zweet peentjes en tuurt met haar lampje naar de grond. Na de braai ruimen we snel op en schieten we de daktent in: spinnen kunnen er niet in en de struisvogels kunnen er hoogstens in kijken. Op de achtergrond horen we de verschillende leeuwen die ze hier hebben naar elkaar brullen. Wij wilden dieren? Wij krijgen dieren! En dat hebben we geweten...Verslag 21 novemberWe hebben heerlijk geslapen en staan om zeven uur weer naast de auto. We ontbijten snel en vertrekken naar de "lapa", de centrale plek van Harnas waar alle mensen samenkomen en verschillende diersoorten vrij rondlopen. En gelukkig horen de struisvogels daar niet bij! Friki en Anja, een van de coördinatoren en toevallig een Nederlandse, staan ons op te wachten. We mogen mee om een aantal leeuwen apart te zetten, zodat de "outside feeding group", waar wij aan deel gaan nemen, rustig kan rondlopen over het terrein. Voordat we vertrekken moeten we nog wat spullen ophalen. We lopen een schuur in en zien een grote lintzaagmachine van het type horrorfilm. Op het zaaglint zit bloed en overal liggen stukken vlees. Als we dichterbij komen herkennen we gezaagde ezel: vetarm (dus gezond!) en goedkoop. Perfect voor de katten. We nemen drie dwarsdoorsnedes van een onderbeen mee en vertrekken naar de leeuwen. Na wat hekprocedures zien we drie jonge leeuwen: een mannetje en twee vrouwtjes. Friki heeft deze leeuwen met de fles grootgebracht in zijn kamer. Inmiddels, vier jaar later, hebben ze een eigen stuk grond waar op kunnen lopen. Wat vervolgens gebeurd is verbazingwekkend. Friki loopt zo de kooi in en de leeuwen komen naar hem toe gerend. Ze springen tegen hem aan en ze knuffelen. Wij kunnen alleen maar aan de grizzly man denken... Met behulp van de onderbenen van de ezels worden de leeuwen in een klein omringd deel van het terrein gezet. Ze knabbelen rustig hun stukje vlees op en wij vertrekken richting de lapa om met de ochtendploeg alle dieren te gaan voeren. Enrico staat ons al op te wachten samen met drie vrijwilligers. We gaan alle dieren op het terrein voeren, maar we beginnen met een bezoek aan het lokale schooltje. Het is wat ons betreft een beetje aapjes kijken en we voelen ons er niet helemaal gemakkelijk bij, maar de kinderen vinden het geweldig. Na een commercieel "koop een kind verhaaltje" stellen de kinderen zich voor. Ze zijn rond de vijf jaar en vinden de aandacht geweldig. Datzelfde geldt voor Merijn zijn haar en onder het mom van geniet ervan zolang het nog kan (...) willen ze allemaal even voelen. Na een half uurtje gaan we naar buiten en gaan we toch echt beginnen met het voeren van de dieren.We beginnen met de struisvogels... Are you kidding me?! We rijden een afgesloten gedeelte in waar alle mannetjes zich bevinden. Ze rennen in volle vaart achter de auto aan. In de achterbak staat een grote ton met maïskorrels. We gaan ze met de hand voeren. Kort gezegd: kont tegen de auto, met je handen een flinke schep maïs pakken en vervolgens zeven volwassen mannetjes van meer dan twee meter hoog je laten pikken. Leuk joh... Na deze geweldige ervaring rijden we naar de leeuwen. Iedere leeuw krijgt een doorgezaagde ezelkop en wij moeten die over de hekken slingeren. Merijn begint in z'n element te komen: lekker vies! Tamara gruwelt in eerste instantie alleen maar, maar uiteindelijk gooit ook zij een ezelkop over het hek. Naderhand voeren we de cheetahs, luipaarden, bavianen en de wilde honden. Ik denk dat we wel 5 ezels over de hekken hebben gesmeten. In de middag gaan we weer een groep cheetahs voeren. Dit keer hoeven we geen zware stukken vlees over het hek te gooien, want we gaan gewoon de kooi in. We staan oog in oog met drie volwassen cheetahs. Ze staan op drie meter afstand. En nee, ze zitten niet vast, ze lopen gewoon rond. Ook dit is een bijzondere belevenis. In de namiddag barst er een oorverdovend onweer los. We staan achter in een open jeep en zijn volledig verzopen, maar hebben de grootste lol. Gelukkig is de tent bijna helemaal droog gebleven, ondanks dat alle ventilatieflappen wagenwijd open stonden. Een klein deel van het matras is nat, maar met deze hitte droogt dat wel. 's Avonds na het diner worden we uitgenodigd om op een nachtsafari te gaan. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Hoe minder tijd met onze buren, hoe beter! Tamara was alleen even vergeten dat er 's nachts andere dieren gezocht worden dan overdag. We vinden verschillende insecten en Enrico weet ze allemaal te vangen en mee naar de auto te nemen. De giftige grote spinnen laat hij zitten, maar vanwege hun enorme grootte (sommige meer dan 10cm lang en 7cm breed) zien we die prima. Met een blacklight wordt gezocht naar schorpioenen, maar helaas worden die niet gevonden. Ook niet bij de waterhole die zo'n 100 meter van de auto in het veld ligt en waar we zelf naar toe moeten lopen. Geweldig! Allerlei glimmende oogjes kijken je vanuit het duister aan. Uiteindelijk zien we ook nog drie stekelvarkens. Deze zal je overdag praktisch niet tegenkomen. Kortom, een geslaagde avond en tijd om te gaan slapen.We worden op de campsite bij de tent afgezet, maar we moeten nog plassen. We lopen snel heen en weer naar het toiletgebouw, maar dan staan opeens twee grote struisvogels tussen ons en de tent. Ze flapperen met hun vleugels, maken zich breed en lopen langzaam dreigend in onze richting. We gooien een tak, maar dat helpt niet, dus schakelen we over op plan B: achter een boom staan en een wachten. Op zo'n 200 meter zien we een auto rijden en we besluiten om die aan te houden. We vragen of ze ons op onze plek willen afzetten. Beide mannen lachen zich slap en zeggen dat ze niet met ons naar die struisvogels gaan lopen: hun brein is kleiner dan hun oog. No way! Ons afzetten met de auto willen ze wel, dus worden we voor de tweede keer die avond in stijl met de auto bij de tent afgezet. Snel de ladder op en slapen!
Veel plezier verder,mwij genieten met jullie mee dankzij jullie schitterende verhalen.