Onze eerste kennismaking met Botswana

Verslag 22 november
Vandaag zal geen bijzondere dag gaan worden. De reis naar Ghanzi is er een van pure noodzaak, eentje om de afstand naar Maun te overbruggen. We besluiten niet al te vroeg op te staan en rustig aan te ontbijten en koffie te drinken. De groep vrijwilligers krijgt ondertussen de instructies voor hun ochtendprogramma: hokken schoonmaken en dieren voeren. Na het ontbijt gaan we terug naar de tent. De struisvogels zijn nergens te bekennen en dat betekent maar één ding: ongestoord opruimen. Precies zoals we het vooraf hadden bedacht. Alles verloopt vlekkeloos en we kunnen rond half tien richting de receptie om te betalen en omdat we al dik op schema voorlopen kunnen we nog even de benen strekken op het terrein. Tamara wil graag nog een keer de stokstaartjes zien en dus gaan we daar als eerste heen. Onderweg komen we allerlei soorten beesten tegen: guinnea fowls, schildpadden, kudu’s en geiten. 

Dit is het moment! Merijn heeft vroeger een trauma opgelopen dat hier eens en voor altijd zal worden rechtgezet. Moedig stapt hij op het geitje af met in zijn hand wat voer om deze geit te voeren. Uiteraard wordt dit heugelijke moment op de gevoelige plaat vastgelegd. Nooit meer zal hij dit thuis hoeven horen. Deze oude wond is voor eeuwig genezen. En dan gaat het mis... Hoe kon het ook anders... In de verte staat een springbok. Een mannetje. Eéntje die zich moet bewijzen, een echte puber. Langzaam loopt de springbok naar voren in de richting van Merijn en langzaam worden zijn horens naar beneden gericht. De snelheid verhoogt en binnen no time plant de springbok zijn gewei vlak onder (THANK GOD!!) het kruis van Merijn. Auw! Merijn pakt snel het gewei, terwijl de springbok probeert nogmaals aan te vallen. Het ziet er allemaal heel klungelig uit. Tamara legt lief wat brokjes naast mijn schoenen, maar het bokje is maar in één ding geinteresseerd: mij... Niet veel later komt Friki aanlopen. Merijn moet de springbok een rotschop geven en er achter aan rennen. Zo gezegd zo gedaan. Best wel raar en zeker niet zielig! We lopen snel terug, drinken onze koffie en thee en vertrekken naar Ghanzi. En wat een mooie rustige ochtend zou moeten zijn is inmiddels gekroond tot trauma 2.0. 

De rit naar Ghanzi gaat ongeveer vijf uur duren. Eerst rijden we naar Gobabis en daarna steken we de grens over naar Botswana. Terwijl een van de douaniers lekker in zijn bureaustoel ligt te slapen krijgen wij de nodige stempels in ons paspoort en daarna rijden we verder. Op de grens is geen ATM en onze Namibische dollars hebben we opgemaakt aan diesel, dus we zitten de komende tijd zonder geld. In Ghanzi zal wel een ATM zijn waar we onze portemonnee weer kunnen vullen. Vanaf de grens rijden we verder over een spiegelgladde asfaltweg die praktisch 200km rechtdoor gaat. Toch moet je flink opletten tijdens het rijden, want de ezels, geiten en koeien in Botswana stappen constant vanuit de berm zo de weg op. Voor je het weet zit er een stuk vee op de grill van je auto... 
Als we in Ghanzi aankomen blijkt er inderdaad een ATM te zijn. De rij is echter een meter of 40 lang, waardoor we direct doorrijden naar de Tautona Lodge. Daar wacht ons een prachtige kamer gedecoreerd door een van de beste binnenhuisarchitecten van Botswana. Het was in ieder geval artistiek, de logica van de inrichting was ver te zoeken.  Vanwege een gebrek aan potten en pannen warmen we een paar pakjes noodles op in koffiekopjes en daarna gaan we naar bed. 

Verslag 23 & 24 november
Het wordt weer een wat minder boeiende dag, we rijden namelijk door naar Maun. Ook dit is een tussenstation voor ons, maar het kamp waar we in verblijven (Audi Camp) is erg gezellig en we krijgen er een mooie bungalow tent toegewezen. Het douche/toilet gebouw is echter we een stukje lopen, en net nadat we ons veilig hadden gewaand omdat er geen struisvogels rondlopen komt er een landgenoot aangesneld: "ik wil jullie even waarschuwen dat er een slang bij het toiletgebouw ligt waar ik bijna op stapte...". Je snapt hem al, Tamara durft meteen niet meer naar de toilet en ook niet meer alleen over de campsite te lopen! We komen de avond ongeschonden door en duiken ons bed in. 

De volgende ochtend rijden we naar de luchthaven waar we afscheid nemen van 'De Tank'. Onze prachtige witte Toyota Hilux heeft ons maar liefst ruim 4200km verder gebracht zonder ook maar 1 keer pech of een lekke band te hebben gehad, een fantastische wagen van ASCO! Vanaf Maun vliegen we met een klein vliegtuigje naar Okavango Delta. Voor ons begint het Botswana avontuur nu pas echt! Na een vlucht van 25 minuten landen we op de airstrip en worden we warm onthaald. We verblijven in het mooie Camp Okavango, van de Desert & Delta collectie. Het is een klein kamp, met slechts 17 gasten, waardoor er meteen een familiair gevoel ontstaat. 
Nadat we de spullen in onze prachtige luxe tent hebben achter gelaten vertrekken we op een mokoro tocht, oftewel een boottocht in een soort kano (vroeger werd er een uitgeholde boomstam gebruikt,tegenwoordig zijn ze van kunststof) die door een gids wordt voort geduwd, net zoals de gondels in Venetië. Het is een heerlijk ontspannen tocht door de smalle kanalen van de Delta. We zien vele soorten vogels, kleine kikkertjes en mooie water lelies. 
's Avonds genieten we van het diner en praten we tot laat in de avond met de andere gasten over alles wat iedereen tot nu toe heeft gezien en gedaan tijdens de reis.